Tja, deze persoonlijke update had ik met alle liefde niet gescheven. Maar helaas kamp ik exact vandaag 6 maanden met de gevolgen van een herseschudding. Wat die gevolgen zijn? Ik neem je mee in mijn opgelopen schade & herstel.

Er zijn inmiddels dagen waarvan ik denk, het gaat best oké. Het gevaar zit er in dat ik dan meteen te veel doe en te enthousiast ben. Ik heb inmiddels wel veel beter door hoe ik mijn dag, week, maand kan indelen om het een beetje goed door te komen. En het voelt echt als doorkomen. Het is zo dubbel en moeilijk uit te leggen wat er precies in mijn hoofd gebeurt. Misschien omdat ik het zelf ook niet precies weet.

Regelmaat; Dat is wel de sleutel. Ik sta op rond half 9 – zorg dat ik er een beetje normaal uit zie, doe mijn fijn zittende doch leuke kleren aan. Daar voel ik mij beter in dan in een joggingbroek. Ontbijt goed, voordat ik met Mick aan de wandel ga. Elke dag minimaal een uur aaneensluitend. Meestal red ik twee keer per dag een uur in de buitenlucht. Op een dag loop ik zodoende toch vaak nog 10.000 stappen. Maar er is ook zeker ruimte voor rust, ik kan echt niet zonder, ik slaap de laatste week weer regelmatig 1 á 2 uur per dag. Gewoon omdat ik het niet goed kan volhouden. Om precies te zeggen waar dat door komt, weet ik niet. Ik heb maar geaccepteerd dat ik het voor nu blijkbaar nodig ben.

Leefstijl; Veertien dagen geleden ben ik begonnen met beter eten, gezonder, verser, fruitiger. De kilo’s komen er makkelijker aan, dan dat ze eraf gaan en ik merk dat het een goed instrument is om mijn regelmaat beter in de hand te houden. bewust ontbijten, bewust een snackje bij de koffie, bewust lunchen en avondeten. Het werkt. Ik voel mij er blijer door en fitter van lichaam en geest. Dus ik hoop dat het mij op de lange termijn steun en kracht geeft om door te knallen naar een pijnloos en goed voelend hoofd.

Mensen vragen wel eens, maar hoe voelt het dan in je hoofd. Die vraag is zo moeilijk te beantwoorden, maar het is voornamelijk vermoeidheid, snel en zwaar overprikkeld door licht, beweging, geluid. Ik kan het beste één persoon per ontmoeting om mij heen verdragen omdat ik bij meer mensen het gesprek niet kan volgen, en als iedereen dan ook nog even in zijn koffie roert word ik helemaal dol. Ik kan het niet verdragen, geluiden van bestek, schoteltjes, kopjes die opgestapeld worden. Het huilen staat mij op zo’n moment nader dan het lachen, het doet pijn in mijn oren en hoofd. Eigenlijk zijn mijn filters in mijn hoofd er niet, alles komt binnen zonder dat het afgezwakt wordt, zoals je hersenen normaal voor je doen, zonder dat je dat weet.

Er zijn ook wel een wat lichtpuntjes in dit proces. Ik heb inmiddels hulp, en het is fijn om te horen dat dit hierboven niet raar is en er echt allemaal bij hoort. Ook dat het lang kan duren en dat dat dus beter geaccepteerd kan worden; dat is eigenlijk een leerpuntje i.p.v. lichtpuntje. Maar het fijnste wat ik merk is dat de hersteltijd korter wordt. Als ik nu één iemand op bezoek heb, dan kan diegene na een uur, dat is mijn maximale bezoektijd, naar huis gaan en voel ik mij nog enigszins mens. En dat is winst.

Ik vind het fijn om mijn hart hier te luchten dus ik blijf maar gestaag deze updates schrijven. Schrijven is en blijft een fijn middel voor mij, ook al kost het mij wel degelijk energie, dat geven jullie mij ook terug! Dank daarvoor!

Tot later! Liefs, Jeanine.